campagne

Ik Twitter. Een bron van vluchtige en onzinnige berichten. Maar als je een beetje oplet en de juiste personen volgt (en op tijd ontvolgt) kom je ook veel interessante onderwerpen tegen. Zo volg ik Pieter Hilhorst, onder andere oud-wethouder in Amsterdam. En lid van een broodfonds. Hierdoor geïnspireerd ben ik eens verder gaan zoeken. Op internet uiteraard, want hoe kom je anders aan informatie van zo iets innovatiefs?

Oplossingsgericht
Sinds 2006 ben ik werkzaam als zelfstandig ondernemer in de autisme-zorg. Een branche die heel onzeker is, want afhankelijk van allerlei politieke beslommeringen omtrent de toelating en de financiering. Ieder jaar weer denk ik: als ik 1 januari heb gehaald, dan ben ik toekomstbestendig; dan kan ik zeggen dat ik een stabiel bedrijf heb. Helaas herhaalt dit zich steeds opnieuw en ook voor 2015 en 2016 is er nog veel onduidelijk. Lastig, vooral als je wilt investeren in kwaliteit, activiteiten wilt uitbreiden en een stabiele cliëntenkring wilt opbouwen. Als oplossingsgericht denker ben ik op zoek gegaan naar de mogelijkheden. Wat kan er wél! En zo vallen de puzzelstukjes op de plek.

Want daar is er het initiatief om in Doetinchem een Broodfonds te starten. Succes moet je afdwingen. Dus ga iets doen waar je wél invloed op hebt. Dus ga je niet meer een zaaltje huren per uur voor groepsactiviteiten, maar vraag je een makelaar om iets geschikts te zoeken om permanent in te kunnen. Ik word per 1 januari 2014 lid van het Broodfonds Achterhoek en per 1maart huur ik een deel van een prachtig pand in Terborg, met kantoor, grote groepsruimte, keuken, mooi gestoffeerd en heel mooi rustig en bereikbaar gelegen. Het kan wél!

Aan de slag
Mijn wens is om een weerbaarheidstraining aan te bieden. Omdat ik geen geschikte trainer kan vinden besluit ik om zelf de opleiding te doen. In de herfstvakantie ga ik de driedaagse cursus volgen. Ik maak alvast reclame op mijn website dat ik in november een Rots en Watertraining aan ga bieden. De cursus wordt gegeven in een hotel op Terschelling. Een groep van 35 enthousiaste deelnemers en een gedreven opleider. Na een uur theoretische inleiding gaan we aan de slag. Het is een fysieke training.

Een beperkte warming-up breekt me op. Of misschien overmoed tussen al die jonge sportdocenten. In ieder geval slaat het noodlot toe. Tijdens een tikspel hoor ik een knal en voelt het alsof iemand met een stok tegen mijn kuit aanslaat.  Ik denk nog: wie doet nou zoiets. Maar het is duidelijk dat er iets flink mis is.

Dat was het einde van mijn driedaags verblijf op Terschelling. En geen certificaat om Rots en Watertraining te mogen geven. Repatriëring naar het vaste land (lastig, bij hoog water), uren in de auto naar huis en dan naar de eerste hulp van het Slingelandziekenhuis. Het duurt even voordat de exacte diagnose is gesteld: de aanhechting van de spier aan de achillespees is geknapt. Op de echo zijn alleen nog rafels te zien. Kan niet worden geopereerd, moet in het gips. Iedere week de voet een stukje spitser zetten en tot die tijd absoluut niet belasten. Alles bij elkaar een revalidatieperiode van zo’n 8 maanden…

Volledig immobiel
De eerste twee weken ben ik volledig immobiel. Ik zeg al mijn afspraken af en heb veel app-contact met mijn cliënten. Ik verstuur mails met tips en studieplanners. Ik weet hoe belangrijk het is om de voortgang er in te houden.
Ik heb een beetje geoefend met de rolstoel. De krukken is nog lastig, maar een paar meter zonder pijn is wel te doen.
Dus kan ik weer werken. Dacht ik. Want hoe zit het met vervoer en toegankelijkheid? En kan ik me wel redden helemaal alleen in de praktijk? Dankzij vreselijk lieve mantelzorgers kan ik een deel van mijn werkzaamheden oppakken. Maar dat geldt niet voor bijvoorbeeld de huisbezoeken, werkbezoeken op scholen, avondconsulten.

En dan heb ik het nog niet over alle activiteiten die geen directe inkomsten opleveren, zoals bezoeken aan collega’s, congressen, het vervolgen van de training, enz.

Geweldig
Dat het Broodfonds de financiële tegenslag opvangt is geweldig! Allemaal geweldig bedankt voor jullie bijdrage. Maar de frustratie om niet te kunnen doen wat ik allemaal zou willen is niet in geld uit te drukken. Zoals we in de aanloop naar de oprichting allemaal beaamden: een ondernemer wil niet ziek zijn, die wil werken!

November 2014,
Lidy Derksen (55)
lid van Broodfonds Achterhoek

Sitemap

Wij gebruiken zo min mogelijk cookies. Alleen voor externe video's worden cookies geplaatst door derden. Als je akkoord gaat kun je alle video's afspelen. Je kunt ook weigeren en per video afzonderlijk bepalen of je akkoord gaat. Lees hier meer over ons cookie en privacyebeleid.

WeigerAkkoord